Komiks nie koniecznie dla dzieci

Czas już opuścić groźne oblicza przestępstw i raz jeszcze powrócić do bardziej codziennych tematyk.

Kolejny wpis chciałbym zadedykować sztuce komiksu japońskiego, czyli mandze. Jest ona obecna w polskim społeczeństwie już od kilkunastu lat zdobywając swoich wielbicieli wśród rzesz młodzieży.

Właśnie w koło tego chciałby się zatrzymać, o uwielbieniu mangi przez młodych ludzi i dziwne wychodzenie z założenia, że to, co rysunkowe musi być dla młodszych.

                Manga w swym pierwotnym założeniu była nazywana giga co dosłownie odznaczało „zabawne rysunki”. W kulturze japońskiej jeszcze w czasach feudalnych istniała głęboka tradycja przedstawiania historyjek za pomocą obrazków narysowanych na papierze. Pierwsze szkice przypisuje się jedenastowiecznemu artyście Toba Sojo, który to tworzył jednostronicowe komiczne historyjki. Ich powstanie stanowiło podwaliny dla przyszłych kształtów danej sztuki mangii.

Nim jednak przekręcimy zegar historii trzeba też wspomnieć o sztuce Shunga, która nie wątpliwe była prekursorem jednej z dziedzin mangi czyli hentai.

Shunga była erotycznym rysunkiem ukazującym na ogół bezpośrednio akt seksualny lub wykorzystując do tego zwiewne metafory (np. wielkie bakłażany).

Czas jednak poruszyć się na przód no momentu, gdy Japonia otworzyła swoje granice w drugiej połowi XIX wieku. Spowodowało to nie tylko ekspansje nowych i napływ nowych nurtów i poglądów, lecz również możliwość obcowania z daną sztuką przez innych artystów. Doprowadziło to do diametralnego upowszechnienia stylu rysunku „Kraju Kwitnącej Wiśni”, a także wprowadzenie kolorystyki i „innej kreski”. Ostateczny swój kształt (znany obecnie) skrystalizował się po II wojnie światowej.

 

Przemiana sztuki komiksu japońskiego doprowadziła do pojawienia się wielu „kresek”, jakie mogą cieszyć oko czytelnika. Styl wykorzystywany przez odpowiedniego rysownika w danym studiu najczęściej odzwierciedla tematykę, jaką stara się poruszyć autor. Z pośród wielu pozycji chciałbym zaprezentować trzy, które najbardziej wyznaczają się na tle wszystkich:

·         Studio Clamp

·         Studio Gonzo 

·         Studio Hakusensha

Jak można zaobserwować, styl rysowniczy jest skrajnie różny, z jednej strony mamy nieco infantylne przedstawienie postaci mające na celu doprowadzenie do polubienia przez czytelnika postaci i poczucie się jak przy „epickiej” przygodzie mającej wciągnąć jednostkę kompletnie.

              Z drugiej strony mamy nieco „niedbałą” kreskę starającą się głównie skupić na opowiadanej historii niż na postaciach. Zbieg ten ma też na celu lekkie złagodzenie gruntu dla czytelnika licząc na oswojenie się z paranormalnymi elementami w serii.

                Na koniec mamy obraz stricte nastawiający się na realne odzwierciedlenie przedstawianej tematyki. Pomimo występowania istot „nie z tego świata” w mandze autor stara się ukazać je jak prawdzie istoty. Kwestia gry światła i cienie dodaje również odpowiedniego klimatu mrocznej tematyce.
 

Manga jaka obecnie jest znana porusza wiele tematyk dopasowanych pod wiek swojego czytelnika. Właśnie ten charakterystyczny podział jest jednym z elementów, który ma wielki problem z przeniknięciem do społecznej świadomości polaków. Często szkaluje się wizerunek mangi podając ją, jako „nie odpowiednią, nie moralną i nie etyczną” jednak to nie jest wina samego produktu a nie wiedza w zakresie tego co jest sprzedawane. W Japonii większość mang wydawanych jest za pośrednictwem czasopism, które mają odpowiednie wymagania wiekowe, aby móc je czytać, niestety w polskich realiach ta granica wiekowa jest nie widoczna. Młodzież sięga po dany „towar” z powodu społecznego przyzwolenia traktując tematykę, jako „przyjemną” albowiem w końcu, co złego może być w „książeczkach pełnych rysunków”.

W tym wypadku jednak trzeba postawić konkretną barierę, manga nie jest jedynie zbiorem rysunkowych postaci dla dzieci, to uniwersalny zbiór dopasowany dla czytelnika w każdym wieku poruszającym liczne tematyki. Można tam odnaleźć zarówno problematykę życia dorastającej młodzieży, jaki i również pikantne sceny erotyczne lub sceny bardziej krwawe rodem z piekła.

Poświęcam ten wpis mandze nie, dlatego aby ją wypromować, lecz aby przedstawić problem obecny w mentalności polskich rodziców i nie tylko. Chciałbym zwiększyć poziom świadomości w danej materii i poruszyć to lekkiej zmiany zatwardziałego myślenia. Czy mam słuszność, aby to robić cóż pozostawiam ów kwestię samemu czytelnikowi…

Cóż nie pozostaje mi nic więcej niż życzyć: "good night and good luck"...

S.Vincula